Wojsko Polskie na Pomorzu w 1807r.
W dniu 14 października 1806r. w dwóch krwawych bitwach wojska Napoleona zadały druzgocący cios Prusakom. W Prusach zapanowała panika. Miasta poddawały się jedno po drugim. Napoleon podporządkowywał sobie administrację pruską.W dniu 29 października 1806r. wojska napoleońskie dotarły do Szczecina. Nie poddał się jedynie Kołobrzeg. W listopadzie poddały się Poznań i Warszawa. Kolejne działania Jego Wojsk toczyły się w Prusach Wschodnich.
W czasie zajmowania Wielkopolski wystosował On odezwę do Polaków o tworzenie Wojska Polskiego. Apel padł na podatny grunt – Polacy uwierzyli Cesarzowi Napoleonowi. W Poznaniu, Kaliszu i Warszawie utworzono po jednej Legii czyli Dywizji.
Dowództwo Legii Poznańskiej objął Gen. Jan Henryk Dąbrowski; Legii Warszawskiej – Książę Józef Poniatowski , dowództwo Legii Kaliskiej zmieniało się.
Wojsko Polskie skierowane zostało do walk na Pomorzu Gdańskim.
Wobec trudnej sytuacji korpusu francuskiego oblegającego Kołobrzeg – Napoleon rozkazem z dnia 11 kwietnia 1807r. skierował pod Kołobrzeg polski Pułk Piechoty dowodzony przez 23-letniego Płk. Antoniego Pawła Sułkowskiego /w tym czasie stacjonował on w rejonie Gdańska/.
Pułk ten składał się z dwóch batalionów po 900 żołnierzy/etatowo/, każdy batalion składał się z ośmiu kompanii. Po ukompletowaniu przed wymarszem do Kołobrzegu Pułk A.P.Sułkowskiego liczył – 33 oficerów i 1190 żołnierzy.
Pierwsza kolumna złożona z dowództwa i I Batalionu wyruszyła w dniu 12 kwietnia, a II Batalion następnego dnia.
Bataliony szły osobno trasą przez Lębork, Łupawę, Słupsk, Sianów.
Pierwszy batalion i dowództwo dotarły do Sianowa w dniu 18 kwietnia 1807r. i tego samego dnia do Koszalina – przez Skibno, Kędzierzyn i Skwierzynkę. Z Koszalina do Kołobrzegu trasa wiodła przez Stare Bielice, Cieszyn, Wierzchomino, Dobrzycę, Stojkowo do Stramnicy, gdzie mieściła się Kwatera Główna Korpusu Francuskiego.
Drugi Batalion poszedł z Sianowa do Łazów i dalej plażą do Kołobrzegu i dotarł tu w dniu 22 kwietnia 1807r.
W walkach o Kołobrzeg Polacy stawali niezwykle dzielnie w rejonie Fortu Wilczego /dziś Amfiteatr/. Było to najtrudniejsze zadanie wojsk oblężniczych.
W dniu 3 Maja 1807r. o godz. 10.oo miała miejsce msza polowa w rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 Maja 1791r.
W rejonie Kołobrzegu stacjonowało około 13.000 żołnierzy w tym ok. 5.000 francuskich i polskich uważanych jako pełnowartościowe. W dniu 18 maja 1807r. Fort został zdobyty. Walki o Kołobrzeg trwały do 2 lipca czyli do chwili nadejścia informacji o pokoju w Tylży /26 czerwca 1807r./.
Po zakończeniu walk o Kołobrzeg Wojsko Polskie poprzez Świdwin/tu notowane jest w dniu 18 lipca 1807r./ wróciło do swojego garnizonu w Lesznie.
Pod Kołobrzegiem wyróżnili się :
- mjr Stanisław Jakubowski
- ppłk Andrzej Sielski
- kpt. Franciszek Morawski
- kpt. Majewski
- por. Ignacy Małachowski
- por. Wojciech Loga
- por. Urban Rudnicki
- ppor. Jan Czarnecki
- st.sierż. Morawski
- kpt. Sokołowski
- woltyżer Tarnowski
Opracował mgr Józef Maciej Sprutta
Na podstawie:dr Hieronim Kroczyński ” Wojsko Polskie na Pomorzu Zachodnim i Krajnie w 1807r.”