Wczoraj byli z nami…

Ks.Jan Borzyszkowski urodził się 24 grudnia 1930r. w Nakle k.Bytowa. Ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Paradyżu. Święcenia kapłańskie przyjął 20 grudnia 1958r. W latach 1961-1964 pełnił posługę kapłańską w parafiach w Kołczygłowach i Krośnie Odrzańskim, 1964-1970 w rektoracie Podwilcze , 1970 – 1974 w parafii w Gościnie, 1974-1979 w Świdwinie, 1979-1995 w parafii katedralnej w Koszalinie; od jesieni 1980 pełnił posługę kapelana „Solidarności” w Koszalinie. Po 1981r. działał w Biskupim Komitecie Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i Ich Rodzinom w Koszalinie, Był inwigilowany, zatrzymywany i szykanowany przez władze komunistyczne. Ks. Jan Borzyszkowski został wyróżniony m.in. Odznaką Honorową” Zasłużony dla Województwa Koszalińskiego”, a także odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarły był wielkim autorytetem moralnym, był współzałożycielem diecezjalnego Caritas, Domu Samotnej Matki, budowniczym domu parafialnego przy koszalińskiej katedrze o raz budynku Kurii Biskupiej.

Pochowany: Kwatera P-6, rząd 13, grób 1-7.

Urodził się nad Niemnem. Zawierucha wojenna przywiodła Go do Koszalina. Tu ukończył I LO. Po studiach w ZSRR(inżynier mechanik) wrócił do Koszalina, który stał się miastem Jego życia. Przygoda ze słowem zaczęła się w dzieciństwie – ojciec za przewinienia „karał” synów nauką na pamięć odpowiedniej do przewinienia, liczbą wersów „Pana Tadeusza”. I choć Jerzy lubił swój zawód – zapamiętamy Go , jako piewcę , miłośnika i admiratora pięknego polskiego słowa. To ostatni aktor „Dialogu”, który mówił „ł” przedniojęzykowo-zębowym. Był niezrównanym recytatorem, a także Aktorem Teatru Propozycji „Dialog”, któremu zresztą prezesował przez wiele lat i który po trudnych latach wyprowadził na bezpieczne wody. Na deskach tego teatru zagrał blisko sto ról, z których najważniejsza i najbardziej pamiętna to Sokrates z „Obrony Sokratesa” w reżyserii Henryki Rodkiewicz. Zagrał ją kilkaset razy, często w maleńkich miejscowościach, gdzie jakikolwiek teatr nigdy przedtem nie docierał. – nie miał słabych ról wspomina Wacław Dąbrowski, także aktor tego teatru.- w Jego obecności grało się lepiej.

Jerzy Domin był tak popularną osobą w Koszalinie, że jeden z dziennikarzy pisząc o biskupie Dominie napisał kiedyś „bp Jerzy Domin”.

Miał trzy miłości w życiu – żonę Natalię, córkę Ewę i „Dialog”. Z latami doszła jeszcze jedna – wprowadzenie w świat teatru, obcowania ze słowem  i literaturą najwyższego lotu. Ludziom młodym zaszczepiał miłość do słowa. Cechowała Go nienaganna dykcja i przemyślana, pełna emocji, ale zarazem powściągliwa interpretacja tekstu. Był srogim jurorem konkursów żywego słowa, jednak Jego ogromna kultura osobista , sprawiała, że nikt nie poczuł się dotknięty, przeciwnie – nabierał zapału do pracy nad sobą.

Jego dewizą było stwierdzenie Sokratesa ” Tam, gdzie człowiek stanął raz do szeregu, tam,sądzę powinien trwać mimo niebezpieczeństw”. Tak pisała o Jerzym Dana Jurszewicz w Tygodniku „Miasto”.

W dniu 14 lutego 2015r. w kwaterze Pionierów Koszalina pożegnaliśmy Tego Wspaniałego Człowieka – Zasłużonego dla Koszalina.

Uroczystość prowadzona przez drugiego z „Wielkiej Trójki Jerzych” – Jerzego Litwina   była misterium poetyckim z udziałem trzeciego „Jerzego” – Jerzego Bokieja.

Pochowany: Kwatera 45-53, rząd 4, grób 2.

W dniu 20.03.2015r. spoczęła przy nim Jego ukochana żona NATALIA.

Dzięki inicjatywie red. Wł. Łuczaka i decyzji Kierownictwa „Głosu Koszalińskiego” na 1 listopada 2012r. odnowiono nagrobek, który był w ruinie, a grób przeznaczony do likwidacji. To byli koledzy Red. Jadwigi Ślipińskiej.

Aktor Bałtyckiego Teatru Dramatycznego, Ma w Koszalinie ulicę swego imienia, – Aleja Zasłużonych II, rząd 2 , grób 22

Urodził się w Szubinie. Zakładał sekcje taekwondo w Działdowie, Kartuzach, Władysławowie, Lęborku, Gdańsku, Gdyni, Olsztynie. W 1978r. osiadł w Koszalinie. Na studiach w Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi zetknął się z taekwondo. Absolwent Wydziału Rehabilitacji Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Popularyzator sztuk walki w Koszalinie – zaczął od ogniska TKKF na Przylesiu. Na początku było to kyoksul/ uprawiana w koreańskiej policji i wojsku/. Prowadził sekcję w KKS Bałtyk, a następnie w założonym przez siebie KT Bałtyk. Już z pierwszych roczników wyrośli mistrzowie Polski , Europy i świata. W latach 80. H.Ficek wyjechał do USA. Podczas turniejów stoczył ok. 100 walk.  W Polsce podopieczni H.Ficka święcili triumfy w taekwondo ITF, a Bałtyk Koszalin był najlepszym klubem w kraju. H.Ficek prowadził kadrę Polski i zasiadał w zarządzie Polskiego Związku Taekwondo ITF. Był on także organizatorem wielu imprez. Największe to Mistrzostwa Europy/1992/, Drużynowy Puchar Polski/1996/. Od podstaw stworzył w Koszalinie Centralny Ośrodek Szkolenia Taekwondo Dzieci i Młodzieży. Najwybitniejszym wychowankiem H.Ficka jest Krzysztof Pajewski. Henryka Ficka trudno będzie zastąpić.

Pochowany: Kwatera G-K , Rząd 12, Grób 23.

Przeszedł przez wszystkie szczeble oświatowego awansu. Najpierw był nauczycielem w wiejskiej szkole podstawowej, potem w liceach:ogólnokształcącym i pedagogicznym; nauczycielem akademickim, dyrektorem liceum, prorektorem wyższej uczelni, wizytatorem, kierownikiem oddziału kuratorium, a wreszcie wicekuratorem i kuratorem.

Urodził się w Chełmnie nad Wisłą. W czasie wojny przeszedł wszystko, co było możliwe- wyrzucenie z domu, deportacje, aresztowania i wywózkę ojca do Kazachstanu. On jednak pozostał w Chełmnie i tam w 1951r. ukończył liceum pedagogiczne, bo zawsze marzył o zawodzie nauczyciela. Już w trakcie pracy podjął studia historyczne na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Warszawie, choć ostatecznie skończył jednak studia stacjonarne na WSP w Gdańsku. Tam też w 1968r. uzyskuje tytuł doktora nauk humanistycznych. Od 1969r. należy do grona osób, które tworzą od podstaw Wyższą Szkołę Pedagogiczną /obecnie Akademię Pomorską/ w Słupsku. Pracował tam na stanowisku dziekana Wydziału Humanistycznego. Był świetnym dydaktykiem. Przemycał wiedzę zakazaną np. o wydarzeniach w Katyniu. Lubił tę pracę, lubił młodzież i poświęcał studentom wiele uwagi.

W 1973r. powołany został na stanowisko kuratora oświaty i wychowania w Koszalinie.

Cenił pracę i nie mógł  bez niej żyć. Ale miał też inne, rozległe zainteresowania – m.in. numizmatykę i filatelistykę. Prowadził korespondencję z filatelistami z całego świata. Jednocześnie pisał i publikował artykuły historyczne w czasopismach oświatowych, szczególnie zwracając uwagę na losy Polaków uczestniczących w II wojnie światowej na frontach zachodnich. Kochał książki. Zebrał bogaty księgozbiór dzieł historycznych. Jego pragnieniem było, aby znalazł się on później w zbiorach Biblioteki Akademii Pomorskiej w Słupsku.

Za swoją wieloletnią pracę na niwie oświaty otrzymał wiele odznaczeń, wśród których są: Krzyże –  Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal MEN oraz odznaki: Za Zasługi dla Województw Koszalińskiego i Słupskiego.

Opracowałem na podstawie artykułu (dj) w tygodniku Miasto.

Pochowany na cmentarzu koszalińskim: Kwatera R-11, rząd 3, grób 36.

Urodził się w Kolnicy w Wielkopolsce,W czasie okupacji został wywieziony do Rzeszy na przymusowe roboty. Po wojnie wrócił do Polski- zamieszkał w Polanowie. W Szczecinie zdał maturę. W Rostowie nad Donem uzyskał tytuł magistra nauk ekonomicznych. W 1956r. trafił do Koszalina jako dziennikarz „Głosu Koszalińskiego”. W 1967r. został zastępcą redaktora naczelnego tego dziennika, a następnie w „Głosu Pomorza” . W 1983r. odszedł na emeryturę. Człowiek znany i lubiany. Po przejściu na emeryturę dalej pisał artykuły i komentarze, działał społecznie szczególnie na rzecz pionierów koszalińskich. Odznaczony: Orderem Sztandaru Pracy II Klasy, Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i odznakami regionalnymi. Jego dewiza życiowa to słowa Sofoklesa ” Nic na świecie nie zasługuje na uwielbienie większe niż człowiek”. Na pogrzebie zabrzmiała Jego ulubiona aria z opery Tosca. Pochowany: Kwatera P-13, rząd 1, grób 2.

W Koszalinie od 1958r. -reporter, komentator, publicysta

Jego pasją było dziennikarstwo sportowe. Relacjonował najważniejsze imprezy,był sprawozdawcą Wyścigu Pokoju. O sportowcach i trenerach napisał kilka książek. Był także współtwórcą i prowadzącym jednej z najpopularniejszych audycji Radia Koszalin „Studio Bałtyk”. Współpracował z redakcjami programów ogólnopolskich Polskiego Radia , jak „Z kraju i ze świata”, „Sygnały dnia”, Magazyn Wojskowy”. Miał wspaniały głos, który przez lata kojarzony był z Koszalinem.  Wielokrotnie wyróżniany i odznaczany. Pochowany: Kwatera P-24, rząd 10, grób 2.

Pochowana: Kwatera P-8, rząd 1, grób 2.

Już nie zagra! Żegnamy Ciebie NASZ Janku!

Jan Kowalczyk urodzony na Lubelszczyźnie do Koszalina przyjechał w 1951r. Przez ponad 20 lat kierował chórem Złote Kłosy, prowadził też chór i kapelę rozgłośni Polskiego Radia w Koszalinie. Koncertował z zespołem Pieśni i Tańca Bałtyk. Od lat 70. był związany ze Światowym Festiwalem Chórów Polonijnych. Grał na skrzypcach i gitarze, był członkiem Stowarzyszenia Autorów ZAiKS, skomponował 200 pieśni i piosenek, utworów muzycznych, wśród nich widowiska „Wesele Jamneńskie” czy „Jantarowy Kwiat”. W ostatnich latach prowadził  Zespół Artystyczny Ławica. Wraz z zespołem występował w kościołach, szkołach i przedszkolach. W czerwcu 2011 świętował podwójny jubileusz 80. urodziny i 60-lecie pracy artystycznej. Jubilat powiedział wtedy: – Choć pochodzę z Lubelszczyzny, to śmiało mogę powiedzieć, że piękna ziemia koszalińska to mój świat. Pan Jan na swoim benefisie był w świetnej formie. – To muzyka dodaje mi sił – zapewniał wtedy. A potem przyszła choroba , ale On planował następne poczynania.

Jan Kowalczyk pozostanie w pamięci Koszalinian, w pamięci mieszkańców całego regionu. Pozostaną też jego piosenki – melodyjne, łatwo wpadające w ucho, niosące ludziom radość albo ukojenie w smutku. Żegnamy Panie Janie.

/notka autorstwa Aliny Koniecznej/.

Pochowany: Kwatera R-6, rząd 3, grób 38.

Wieloletni pracownik Archiwum Państwowego w Koszalinie. Tworzył podstawy archiwistyki w powojennym Koszalinie. Obdarzony wielkim autorytetem w środowisku polskich archiwistów, słynął ze skromności i pokory wobec wiedzy.  Był autorem wielu publikacji z dziedziny archiwistyki i historii regionalnej. Opracował wiele najtrudniejszych zespołów archiwalnych będących w zbiorach koszalińskiego Archiwum. Tu poznał żonę Krystynę, oboje pracowali przez wiele lat. Adam Muszyński odszedł na emeryturę w 1997 r. Dotknęła Go ciężka choroba, ale nie poddawał się. – W naszej pamięci pozostanie jako osoba pełna życia, pogody ducha, energii i nieodpartego uroku osobistego – wspomina Joanna Chojecka – dyrektor Archiwum. Odszedł od nas człowiek wielkiego serca , rozumu i ciekawości świata./Notka na podstawie nekrologu Aliny Koniecznej/. Pochowany z żoną Krystyną : Kwatera R-24 , rząd 10 , grób 1-2 .

wśród kibiców -” NASZ OLEJ„.

Urodził się w Skorzęcinie,absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu, zawodnik tamtejszego AZS, W 1971r. trafił do Koszalina do I LO im. St.Dubois pod skrzydła entuzjasty sportu Dyrektora Leszka Żyły, zajął się pracą trenerską w Zniczu Koszalin, trafił do Wyższej Szkoły Inżynierskiej – z uczelnianym zespołem wywalczył Akademickie Mistrzostwo Polski, do tego dwa tytuły wicemistrzowskie,w 1983r. jego zespół wygrał Akademickie Mistrzostwa Polski w obsadzie międzynarodowej, z reprezentacją Polski zdobył w 1973r. trzecie miejsce , a w 1974r. czwarte miejsce w Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży, w 1975r. AZS został wicemistrzem Polski juniorów, od 1976r.prowadził zespół SZS AZS Koszalin z połączenia AZS WSI, Bałtyku i Znicza Koszalin, W 1984r. trafił do Śląska Wrocław z którym zdobył dwa brązowe medale mistrzostw Polski, W 1987r. wraca do Koszalina i prowadzi zespół AZS w I lidze, prowadził zespół II ligi Kotwicy Kołobrzeg, prowadził Dojlidy Białystok i Bobry Bytom, W 1987r. wraca do Kotwicy, Następnie z AZS Koszalin z którym w sezonie 2002/2003 awansował do ekstraklasy, prowadził ten zespół w latach 2004/2005.

Był także trenerem kadry narodowej, kadry juniorów, Odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi, Odznakę Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej, Medal Honorowy „Za zasługi dla Koszalina”, Medal Honorowy im. Janusza Kusocińskiego za Szczególne Zasługi w Rozwoju Sportu Akademickiego/oraz wiele innych.  /Notka na podstawie artykułu red. Jacka Wójcika w Głosie Koszalińskim z dnia 29-30.09.2012/.

Pochowany: Kwatera P-39, rząd 20, grób 24.

Roman Bielecki urodził się w Bobolicach, ukończył pedagogikę w Pomorskiej Akademii Pedagogicznej w Słupsku, absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego. Ukończył również studia podyplomowe z zakresu zarządzania, swoją pracę rozpoczął w Zespole Szkół Zawodowych w Bobolicach/1976-1984/,od 1974 – 1984 był także nauczycielem akademickim,instruktorem japońskiego karate, w latach 1990-1994 był burmistrzem Bobolic, od 1996 prezes Miejskiego Zakładu Komunikacji w Koszalinie, pod jego kierownictwem MZK jako pierwsze w kraju przedsiębiorstwo komunikacji miejskiej uzyskało Certyfikat Zarządzania Jakością ISO 9001-2001, W 2001 roku „Złoty Denar” Koszalińskiej Izby Przemysłowo-Handlowej, nagroda „Dobre Bo Polskie” Wielkopolskiego Towarzystwa im. H.Cegielskiego, Firma przekształciła się w nowoczesne przedsiębiorstwo, wymieniła tabor autobusowy. Te wszystkie osiągnięcia/i inne/ stworzył R.Bielecki. Licencjonowany pilot samolotowy, skoczek spadochronowy, myśliwy.

Pochowany: Na cmentarzu w Bobolicach

POŻEGNANIE WIELCE ZASŁUŻONEGO LEKARZA

W ostatniej drodze Seweryna Jurgielańca uczestniczyli m.in.: rodzina, przyjaciele, współpracownicy, lekarze i pielęgniarki oraz pacjenci z całego województwa. Wśród uczestników dostrzegłem Posła Stanisława Wziątka oraz wielu parlamentarzystów poprzednich kadencji. W pożegnaniu uczestniczyli samorządowcy z wielu miast i gmin w tym burmistrzowie i starosta białogardzki.  Przybył także Główny Inspektor Sanitarny Kraju. Mszę żałobną odprawił ksiądz proboszcz Jan Gardulski. W słowach pożegnalnych wspominano zmarłego z serdecznością. Był wybitnym człowiekiem.

Cześć Jego pamięci.

Jerzy Kotlęga

WSPOMNIENIE O Św.P. SEWERYNIE JURGIELAŃCU

„Idź dokąd poszli tamci do ciemnego kresu
po złote runo nicości twoją ostatnią nagrodę”

Zbigniew Herbert

Wspominając zmarłego zatrzymujemy o nim pamięć. Pamiętamy ciepło i z miłością. Wydobywamy z jego życia to, co najlepsze.

Z żalem odebraliśmy wiadomość, że Jego serce przestało bić 24 grudnia 2012 roku. Przeżył 74 lata. Urodził się w Grodnie. I chociaż przebywał tam tylko 7 lat to bardzo kochał to miasto. Wracał tam często wspomnieniami. Następne 17 lat spędził w Łodzi gdzie ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej. Po studiach wraz z żoną Grażyną, także lekarzem, przenosi się do Białogardu. I tak tu pozostał. Oddany i wierny swojemu powołaniu, szpitalowi. Grażyna i Seweryn Jurgielaniec wybrali Białogard spośród wielu ofert. Zauroczeni zostali kwiatami i piękną miejską zielenią.   Staż podyplomowy rozpoczęło wówczas wielu młodych lekarzy. Na szpitalnym poddaszu zamieszkało 5 lekarskich rodzin. To im jednak nie przeszkadzało. Pracowali i rozwijali swój warsztat lekarski. Mieli i czas dla siebie. Wyjeżdżali z namiotami w piękne Bory Tucholskie. Seweryn dobrze wspominał ten fragment swojego życia. To wówczas dojrzewała jego lekarska osobowość: czułość, opiekuńczość i wrażliwość. Był lubianym lekarzem. Spokojny, opanowany, nie spieszył się. Miał czas dla swoich pacjentów, rozmawiał z nimi nie tylko o zdrowiu. Pomógł wielu, ale sobie nie zdołał… Przez 50 lat mieszkał w Białogardzie. Życie poświęcił  wielu pokoleniom pacjentów.

Pełnił wiele odpowiedzialnych funkcji: kierownik wydziału zdrowia, dyrektor szpitala, przez 12 lat lekarz wojewódzki w Koszalinie, zastępca Głównego Inspektora Sanitarnego Kraju. Pełnione funkcje nie „zawróciły” w głowie. Pozwalały mu lepiej realizować swoje powołanie, pomagać ludziom. W Białogardzie: rozwinął  krwiodawstwo, wybudował żłobek przy ul. Krótkiej, uruchomił 4 – łóżkowy  OIOM (!), zainwestował w mieszkania dla lekarzy (m.in. blok przy ul. Grunwaldzkiej), co rozwiązało wówczas problemy kadrowe białogardzkiej służby zdrowia. Do dziś mieszka tam wielu lekarzy.

Szpital pod jego kierownictwem pracował na bardzo wysokim poziomie. Tu leczyli się pacjenci z wielu miejscowości.

Seweryn Jurgielaniec jako lekarz wojewódzki doprowadził do tego, że w województwie koszalińskim, jako pierwszym w kraju, usamodzielniono wszystkie placówki służby zdrowia.  Każda stacji pogotowia ratunkowego miała karetkę reanimacyjną. Skutecznie dbał o poprawę wyposażenia placówek w aparaturę medyczną. Remontował i modernizował szpitale, m.in. w Drawsku Pomorskim, Kołobrzegu, Szczecinku. To z jego inicjatywy powstało 5 domów pomocy społecznej w Gościnie, Krzecku, Parsowie, Darskowie i Cetuniu. W związku z tym woj. koszalińskie miało pełne zabezpieczenie całodobowej opieki społecznej. Wdrażał, wspólnie ze mną (kuratorem oświaty w Koszalinie) programy profilaktyczne w wielu szkołach. To ON głównie przyczynił się do przejęcia i modernizacji szpitala po JAR w Białogardzie. Obecnie tu w doskonałych warunkach rehabilitowani są pacjenci z całego województwa. Powstało wiele miejsc pracy.

To wszystko po Sewerynie Jurgielańcu pozostanie już na zawsze.

Nie zabrakło mu czasu na pełnienie funkcji społecznych. Działał w związku studenckim, przewodniczył związkowi zawodowemu pracowników służby zdrowia oraz PCK. Członek Medycznego Towarzystwa Naukowego. Radny miejski, powiatu, województwa. Przez długie lata związany z lewicą. W II i III kadencji był posłem na sejm wybranym w okręgu koszalińskim z list Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Wprowadził do laski marszałkowskiej m.in. projekt ustawy o szkodliwości używania tytoniu. Ustawa ta  w tym czasie była bardzo postępowa i stała się wzorcem dla podobnych ustaw w innych krajach.. Rozpatrzył prawie 3 tys. indywidualnych problemów mieszkańców województwa koszalińskiego.

Był bardzo rodzinny. Dumny z osiągnięć swoich dzieci: córki i dwójki synów, świetnych lekarzy. Dużo czasu poświęcał swoim wnuczkom, ostatnio zwłaszcza Madzi. Wielokrotnie mówił o tym nam, swoim przyjaciołom. Bardzo przeżywał przedwczesne odejście swojej żony Grażyny i syna Jacka. Był dzielny w swoim bólu.

Ze szpitalem białogardzkim związany był do końca życia. Zabiegał o jego dobro i dobro pacjentów. Cieszył się z poprawy funkcjonowania szpitala, coraz lepsze jego opinii. Do ostatnich chwil pełnił funkcję Rzecznika Praw Pacjenta. Pracownicy i pacjenci szpitala, wspominając zmarłego, mówią o nim – „Przyjaciel Szpitala”. Ta ostatnia Jego funkcja spięła klamrą – służebności potrzebującym –jakże udane życie Seweryna.

Odszedł, zostawiając „ślady swoich stóp” w naszej pamięci. Był człowiekiem wielu zainteresowań: od medycyny po muzykę, od literatury po teatr, od poezji po podróże. Kochał swój ogródek. Niektóre zainteresowania były przelotne, inne pochłonęły go na całe życie.

Żegnamy Ciebie Leszku, tak przecież nazywali Cię przyjaciele, z ogromnym żalem: rodzina, przyjaciele, parlamentarzyści, wiceprzewodniczący sejmiku, samorządowcy, burmistrz i starosta białogardzki, dyrekcja i  pracownicy szpitala w Białogardzie, koleżanki i koledzy z SLD.

Prezydent Aleksander Kwaśniewski prosił mnie, abym się dzisiaj Tobie pokłonił. Cenił Ciebie i to co robiłeś przez całe życie. Kondolencje rodzinie przekazuje także szef kancelarii prezydenta Kwaśniewskiego Edward Szymański

Żegnając dzisiaj Seweryna Jurgielańca, jestem przekonany, że jego postać pozostanie nie tylko w pamięci tych, którzy go znali, ale także na zawsze w historii województwa koszalińskiego i zachodniopomorskiego.

Mam nadzieję, że swoim życiem zasłużył na upamiętnienie postaci w ludzkiej pamięci. Może nazwą ulicy, może imieniem szpitala… może… Zawsze powtarzał, że „lekarzem jest się na zawsze”.

Pozdrawiam Cię Przyjacielu… gdziekolwiek teraz jesteś… chociaż wiem, że już nie na tym świecie…

Byłeś człowiekiem na którym zawsze i w każdych okolicznościach można było polegać. Córka, Syn i wnuki mogą być dumni z takiego Ojca i Dziadka.      „Cześć Twojej  Pamięci Leszku”

Jerzy Kotlęga

Pochowany z Żoną i Matką :Kwatera G-9, rząd 6, grób 28.

Foto 778 Eugeniusz Płaza – ppłk pożarnictwa

Urodził się w Niebylcu pow. Strzyżów.

Ukończył  Szkołę Oficerów Pożarnictwa w Łodzi w 1952 roku. Absolwent pierwszej promocji.  Po ukończeniu Szkoły został skierowany do Miastka. Objął tam stanowisko komendanta Powiatowej Straży Pożarnej. Z początkiem kwietnia 1953 roku został przeniesiony do Komendy Wojewódzkiej Straży Pożarnej w Koszalinie. Pełnił funkcje szefa techniki i łączności a później szefa Wydziału Operacyjnego (pożary).

Instruktor harcerski, organizator i komendant letnich obozów szkoleniowych dla młodzieżowych drużyn pożarniczych OSP i ZHP.

Awansowany do stopnia podpułkownika straży pożarnej.

Odznaczenia: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty, Srebrny i Brązowy Krzyż Zasługi, Złoty, Srebrny i Brązowy Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa”, Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla Województwa Koszalińskiego”.

Pochowany na cmentarzu w Koszalinie Kwatera R-16, rząd 2, grób 9.