ARMIA KRAJOWA

Harcerz Szarych Szeregów w Lublinie, żołnierz AK – w kwietniu 1944 po złożeniu przysięgi walczył w oddziale lotnym „Nerwy” w Bychawie , uczestnik Akcji „Burza” jako żołnierz 8 pp AK, został rozbrojony wraz z całym oddziałem przez Armię Czerwoną w dniu 21.07. 1944r. i uwięziony na zamku lubelskim, po wypuszczeniu z więzienia w marcu 1945r. nawiązał kontakt poakowskim oddziałem „Rysia” i wraz  z nim ujawnił się w lipcu 1945 zdając broń w Powiatowym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego,  pod zmienionym nazwiskiem wyjechał do Koszalina, w marcu 1946r. został aresztowany w Szczecinie – w więzieniu przebywał do 31 grudnia 1948r. Ostatnie 20 lat Prezes Okręgu Koszalińskiego .Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, Wielce zasłużony dla Koszalina i integracji środowiska kombatanckiego, inicjator budowy /pierwszego w Polsce/ pomnika Gen. Władysława Andersa, Inicjator budowy Pomnika Rtm. Witolda Pileckiego. absolwent Wyższej Szkoły Inżynierskiej /dziś Politechnika Koszalińska/.

Odznaczenia:Krzyż AK, Krzyż Partyzancki, Odznaka Akcji „Burza”, Medal „Pro Memoria”, Krzyż Kawalerski i Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski i inne.

Pochowany z żoną: Kwatera G-7, Rząd 7, grób 1.

Urodził się w Cepnie pow. Chełmno, w latach 1914-1917 uczył się zawodu modelarza-formierza metalowego, uczęszczał do Szkoły Budowy Maszyn w Grudziądzu. W 1917r. powołany został do służby wojskowej w armii niemieckiej – w sierpniu tegoż roku zdezerterował z wojska. Udał się do Poznania , gdzie związał się z Ruchem Niepodległościowym. W lipcu 1918r. został delegatem Rady Robotniczej Wojskowej w Grudziądzu , członek ruchu oporu Frontu Pomorskiego. Od 17 grudnia 1918 udział w Powstaniu Wielkopolskim – walczył w Poznaniu, Gnieźnie, Nakle , Inowrocławiu i  Gniewkowie w zgrupowaniu „Czarnego” , a następnie w Toruńskim Pułku Strzelców. Po powstaniu służył w Pułku Piechoty w Gnieźnie. W latach 1921- 1933 służba celna w Wieluniu, Działdowie, Augustowie. Od 1937r. w służbie wojskowej, uczestnik Wojny Obronnej w Grudziądzu ,obronie Warszawy, Brześcia. Poszukiwany przez Niemców ukrywał się w Warszawie. W 1943 wstąpił do Armii Ludowej do Oddziału „Jura”. W 1944r. wrócił do Warszawy i wstąpił do AK. Wziął udział w Powstaniu Warszawskim jako dowódca oddziału szturmowego, ps. „Gołąb” w Obwodzie Radwan w Śródmieściu, następnie w kompanii rezerwowo-wartowniczej zgrupowania „Chrobry II”. Z dniem 30.09.1944 rozkazem nr 55 Komendy Okręgu AK Warszawa awansowany do stopnia starszego sierżanta. Po upadku Powstania w obozach jenieckich – Lamsdorf na Śląsku, a potem Stalag VII A w Moosburg w Bawarii. Po wyzwoleniu obozu w kompaniach wartowniczych. 13.10.1946r. powrócił do Polski. Najpierw w Łodzi, a od 1950r. w Koszalinie. Podjął pracę w Przedsiębiorstwie Obrotu Surowcami Skórzanymi, aktywny członek ZBoWiD.

Odznaczenia:Krzyż Niepodległości/1920/, Krzyż Walecznych /1920/, Medal Niepodległości/1920/,

Krzyż Partyzancki/1946/, Odznaka Grunwaldzka/1946/, Odznaka Frontu Pomorskiego, Wielkopolski Krzyż Powstańczy/1958/, Krzyż Kawalerski OOP/1974/, Odznaka Przodownika Pracy II klasy.

– notka na podstawie biogramu Bogusława Wolfa-

Pochowany z żoną Kazimierą i synem : Kwatera R-17, rząd 14, grób 25.

Lwowianin herbu Doliwa – absolwent Uniw. Lwowskiego – ekonomista, w 1939r. wójt miejscowości Żubracze na Podkarpaciu -żołnierz Wojny Obronnej , przedarł się przez Węgry do Francji, tutaj w stopniu kaprala żołnierz Gen.Bronisława Prugar-Ketlinga 2.Warszawskiego Strzelców Pieszych, walczył w Alzacji, w związku z wyczerpaniem się amunicji 2.Dywizja przekroczyła granicę Szwajcarii, internowany w Melchnau i Pfaffnau, – był asystentem w Wyższej Szkole Handlowej w Sirnach, 8 maja 1945r.wydalony ze Szwajcarii, w dniu 15 grudnia 1945r. wyjechał do Anglii ,a w 1949r. – trafił do Koszalina, podjął pracę w bankach, działał społecznie w Spółdzielni Mieszkaniowej „Nasz Dom”. Członek Komisji Rewizyjnej nowo organizowanego Oddziału PTTK./opracowałem na podstawie artykułu D.Szewczyk – MIASTO z dnia 28.09.2012/

Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, mianowany na stopień podporucznika rezerwy w korpusie oficerów piechoty, uczestnik wojny obronnej 1939r. W czasie wojny oficer działu Łączności Zagranicznej Oddziału V/dowodzenie i łączność/ Komendy Głównej Armii Krajowej. Od połowy 1943r. – zastępca Kierownika Odcinka Południe/trasy kurierskie przez Słowację, tzw. Białych Kurierów/. Od 6 marca 1944r. – Kierownik Odcinka Południe. W maju 1944r. wysłany do Budapesztu celem poinformowania tamtejszej bazy o sytuacji w KG AK. Tam przebywał do końca wojny. Awansował do stopnia porucznika, a po wojnie do stopnia kapitana. Po zakończeniu wojny,aż do przejścia na emeryturę pracował jako radca prawny w licznych przedsiębiorstwach i instytucjach w Koszalinie. Miał dwoje dzieci z pierwszą żoną. Od listopada 1949r. ponownie żonaty z Rozalią Lasotową , Sybiraczką, długoletnią nauczycielką języka rosyjskiego w Oficerskiej Szkole Artylerii Plot. w Koszalinie, następnie w Technikum Ekonomicznym, uznaną tłumaczką literatury rosyjskiej.

Odznaczenia: Krzyż Kawalerski OOP, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Armii Krajowej, Medal za Udział w Wojnie Obronnej 1939, Medal XXX-lecia PL, Medal XL-lecia PL.

Pochowany z żoną i synem 2. żony: Kwatera R-9, rząd 12, grób 22.

– notka autorstwa Bogusława Wolfa –

Foto 648 Plut. Kazimierz Matysko

Pionier, żołnierz AK, oraz czołgista 1 Armii WP.

Pochodził z Wołynia – Kresów Wschodnich II RP. Działalność konspiracyjną pod pseudonimem „Ołówek” rozpoczął w 1942 r. w Polskim Związku Powstańczym. Od 1943 r. do maja 1944 r. jako żołnierz 12 Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK, brał czynny udział w walkach z oddziałami Nacjonalistów Ukraińskich UPA oraz Niemieckim Wehrmachtem. W sierpniu 1944 r. stał się żołnierzem LWP – czołgista 4 Pułku Czołgów Ciężkich w ramach 1 Armii WP. Przeszedł szlak bojowy poprzez Wał Pomorski, Odrę do Berlina. Był dwa razy ranny, pierwszy raz w walkach na ulicach Kołobrzegu i drugi raz ciężko ranny pod Berlinem.

W 1946 r. zamieszkał w Koszalinie, gdzie pracował jako kierowca w TOR. Od 1949 r. do przejścia na emeryturę w Służbie Więziennej w Koszalinie w stopniu starszego przodownika.

Odznaczenia:  – Krzyż Walecznych, Odznaka Grunwaldu, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Awansowany do stopnia plutonowego w 1980 roku.

Pochowany – Kwatera R-24, rząd 8, grób 17

-notka w opracowaniu-

Pochowana z mężem: Kwatera R-23,rząd 1, grób 33

Urodził się w ówczesnym zaborze rosyjskim. W 1911r. został członkiem pierwszej drużyny tajnego skautingu w Będzinie/Zagłębie Dąbrowskie/. Musiał ratować się ucieczką do Galicji. W dniu 3 sierpnia 1914r. został powołany jako członek „Zarzewia” do strzelecko-drużyniackiego oddziału  sformowanego przez Józefa Piłsudskiego na krakowskich Oleandrach pod nazwą Pierwszej Kompanii Kadrowej. Został szefem kompanii. Został następnie instruktorem, zastępcą plutonowego i plutonowym. W bitwie w dniach 22-24 grudnia 1914r. pod Łowczówkiem został jednym z 342 rannych. Do I Pułku Piechoty Legionów powrócił w maju 1915r. Uzyskał stopień sierżanta, a od 1 stycznia 1917r. chorążego. Po odmowie złożenia przysięgi Niemcom został internowany w Beniaminowie. Następnie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. W dniu 1 listopada 1918r. wstąpił do Wojska Polskiego.  Jako rezerwista awansowany do stopnia porucznika w dniu 15 lipca 1919r. W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył w 204 Pułku Piechoty, a następnie 2 Pułku Strzelców Podhalańskich. był ranny – awansowany do stopnia kapitana. Po wojnie jako osadnik wojskowy osiadł w Obuchowiczach koło Grodna. Został kierownikiem szkoły. Nie poparł przewrotu majowego Józefa Piłsudskiego. W kampanii wrześniowej walczył z sowietami w pobliżu granicy litewskiej. Został internowany na Litwie, a po zajęciu jej przez Sowietów trafił na Syberię – karczował lasy. W lecie 1941r. trafił do Armii Andersa. Ze względu na stan zdrowia nie trafił na front. W 1947r. zamieszkał w Koszalinie. Został dyrektorem Państwowego Gimnazjum Mechanicznego przy ulicy Jedności . Odznaczenia: Krzyż Niepodległości, Złoty Krzyż Zasługi. Pochowany z rodziną: Kwatera P-1, rząd 8, grób 5.